Mijn Indiaanse gids en ik

In mijn jonge jeugd zag ik soms dingen waarvan ik als kind dacht dat anderen het ook waarnamen. Nooit heb ik er echt aandacht aan besteed omdat ik dacht dat het gewoon mijn eigen gedachtenspinsels waren. Toch voelde ik mij vaak anders dan anderen in mijn jongere jaren, zonder dat ik het kon verklaren. Tot ik een jaar of vier, vijf was toen ik een kijkje in de toekomst kreeg.

Beelden

Daar zag ik iets wat daadwerkelijk een aantal maanden daarna gebeurde. Om dat voor mezelf te verklaren dacht ik dat het kwam omdat ik het gedacht had. Want er waren al eens kleine voorvallen geweest die ik eerder zag dan dat het gebeurde. En ja, de gedachten van een vier- of vijfjarige zijn niet altijd goed te rijmen. Ik weet wel dat ik vanaf die tijd heel lang angstig geweest ben als ik schrikbarende beelden had doorgekregen en als deze dan later ook uitkwamen. Angst beheerste daarom een deel van mijn kind-zijn tot aan de tijd dat ik een jong volwassene werd.

Loekoevrouw

Op dat moment maakte ik kennis met de Surinaamse cultuur, en wat bleek: ik kon mij in die cultuur heel goed vinden. Zeker waar het ‘t spirituele betrof. Ik leerde er mijn hoofdgids beter door kennen. Dat is een Indiaan. Hij heeft mij door de jaren heen veel kracht gegeven. Maar wat nog mooier was, hij leerde mij mezelf te kennen en te zijn. Ik ontmoette dus mijn eigen ik, die altijd op slot had gezeten, puur omdat ik om verschillende redenen niets met het spirituele deed. In de tijd dat ik me begaf in de Surinaamse cultuur heb ik veel mensen met die afkomst mogen helpen. Men noemde mij een loekoevrouw. Dat is een vrouw die in het heden kon kijken maar ook naar dingen die achter ons lagen.

Trouwe vriend

Juist doordat ik die tijd heb mogen beleven kreeg ik meer contact met mijn hoofdgids. Er zijn zelfs tijden geweest dat ik Indiaans sprak, terwijl ik gewoon in het dagelijkse leven niet eens goed Engels kan spreken, laat staan Indiaans. Wat ik nu nog steeds als fijn voorbeeld voor ogen heb, is dat ik door een Surinaamse paragnost aangesproken werd in het Indiaans en ik automatisch terugpraatte in het Indiaans. De paragnost sprak naar mij toe met zoveel eerbied dat hij aan het eind van het gesprek een diepe buiging maakte voor mijn Indiaan en mij. Door mijn levensjaren heen heb ik als mens steeds iets meer afstand moeten doen van het Surinaamse, zo loopt het nu eenmaal. Maar waar ik geen afstand van heb gedaan is mijn trouwe vriend de Indiaan. Hij gaat waar het leven ons brengt.

Liefs, Wies Bakker