Langs het tuinpad van mijn vader

Iedereen die leeft is een onderdeel van de natuur. Want het is heel simpel. Als de bladeren van alle bomen op Aarde geen zuurstof meer produceren, sterft al het leven uit. Die bomen hebben we echt nodig. Toch beseffen veel mensen dit niet. Vaak gaat het daarbij ook om geld. Mensen vernietigen graag hele bossen, alleen maar om het hout te verkopen en geld te verdienen. En als dat nou maar om één bos ging, was dat niet zo’n probleem. Maar het gebeurt wereldwijd.

Vervreemd

Wat ik mij afvraag is hoe het komt dat veel mensen door de jaren heen zo van de natuur vervreemd zijn geraakt. Die mensen missen in mijn ogen echt iets. Mensen die wel verbonden zijn met de natuur zijn gelukkiger en voelen zich vitaler. Zij voegen daarmee een betekenis toe aan hun leven. In tegenstelling tot de mensen die alleen maar voor het geld gaan en dan nog het liefste ten koste van de natuur om ze heen.

Beton

Het beroemde liedje van Wim Sonneveld over “Het Dorp” is volgens mij precies waar het om draait. In zijn tijd werd de achteruitgang van de natuur al in gang gezet. Hij zong over dat men toen nog in simpele huizen woonde in het groen, met hoge bomen langs het tuinpad van zijn vader. Maar blijkbaar leefden ze verkeerd en werd het gemoderniseerd. En nu wonen ze in betonnen dozen.

Gezondheid

En dat is nog steeds het probleem. Er komen steeds meer mensen bij, waardoor er ook meer huizen nodig zijn. En dat gaat allemaal ten koste van de natuur. Vanaf mijn eigen jeugd zie ik het gebeuren, maar niemand die er iets aan doet, lijkt het wel. Terwijl de natuur zo veel voor ons kan doen door ons gezonde lucht te geven, eten, ruimte, vrijheid, planten, bomen, dieren, noem maar op. En het belangrijkste: een goede gezondheid.

Extreem

Maar ja, dat geld hè. Zolang mensen kunnen verdienen aan het verdwijnen van de natuur, zal er altijd een neerwaartse spiraal blijven. Tenzij de natuur zelf iets terug doet, wat eigenlijk niet zo leuk is voor de mensen. Ik denk dan aan epidemieën, extreem weer, natuurrampen. Dan is de wereld in last en is de mens alweer vergeten dat hij dat over zichzelf heeft afgeroepen.

Ik besluit dit blog graag met de laatste regels van Sonnevelds lied:

“Toen ik langs het tuinpad van m’n vader de hoge bomen nog zag staan
Ik was een kind, hoe kon ik weten
Dat dat voorgoed voorbij zou gaan.”

Liefs, Wies Bakker