Vóór de coronacrisis, toen ik nog consulten in mijn praktijk gaf, kreeg ik bezoek van een vrouw van middelbare leeftijd. Ze nam plaats tegenover me aan de tafel. Ik zal haar hier Petra noemen. Petra wilde weten hoe het met haar moeder was, die een paar maanden daarvoor was overleden. Nadat ik contact had gezocht met haar, vertelde ik Petra dat haar moeder eindelijk bij haar verloren kind was. Men had haar jaren het contact verboden. Maar nu was ze bij haar kind. De moeder van Petra liet mij ook weten dat ze na dit kind nóg vier kinderen had gekregen, waar ze ook intens van had gehouden. En ook van haar man, maar toch was het een andere liefde geweest dan haar eerste liefde. Ook vertelde Petra’s moeder mij dat ze ondanks alles heel blij en oprecht dankbaar was dat ze bij Petra’s vader toch nog het geluk had gevonden.
Maar Petra zei steeds: “dit is niet mijn moeder. Mijn moeder hád geen vijf kinderen, we waren echt maar met vieren en dan nog onze vader en onze moeder“. Maar de vrouw waarmee ik contact had gelegd, gaf nadrukkelijk aan Petra’s moeder te zijn. Zo wist zij mij nog heel wat dingen te vertellen die ik niet kon weten. Toch bleef Petra volhouden dat haar moeder maar vier kinderen had en dat haar man haar enige man geweest moest zijn. Zeker gezien de leeftijd van haar moeder kon er bijna van geen eerdere man sprake zijn.
Nadat het consult afgelopen was, zei Petra dat ze het er eens met de familie over zou hebben, want ze vond het maar een vreemd verhaal. Er ging een tijdje overheen, totdat ik op een dag gebeld werd door Petra. Wat bleek? De overleden vrouw waarmee ik contact had gemaakt, was wel degelijk Petra’s moeder. Zij was op jonge leeftijd zwanger geraakt, wat tegenover sommige familieleden een schande was. Het kind was bij de geboorte gestorven. Ze had er nooit meer over durven te praten, omdat zij het was die de familie te schande had gemaakt. Haar nieuwe vriend, later haar man, de vader van Petra dus, wist van dit gebeuren, maar heeft er nooit meer over gesproken. Puur omdat hij zijn vrouw geen pijn wilde doen. Een stil verdriet, dat heel ver weggestopt was.
Petra had deze informatie te horen gekregen van haar vader nadat ze er een paar dagen lang elke dag bij hem op door had gevraagd. Petra en haar drie andere zussen waren blij dat ze wisten dat hun moeder nu bij dit kindje was en dat zij er een zus bij hadden. Petra vond het heel bijzonder dat ik echt bleef vasthouden aan wat ik doorkreeg.
Liefs, Wies Bakker
Fotoverantwoording: © Can Stock Photo / sarayut