Jaren geleden werkte ik nog voor een baas in loondienst. Op een dag zou ik na mijn werk bij mensen thuis een reading verzorgen. Bij het betreffende huis gearriveerd, belde ik aan. Een man van rond de 35 jaar oud, ik noem hem André, deed de deur open en even later bleek dat zijn vrouw Anita op mij wachtte in de woonkamer. Zij vroegen mij of ik iets wilde drinken en zoals altijd bij een reading gaf ik aan een glas water te willen.

Na over wat koetjes en kalfjes gesproken te hebben, begon ik met de reading door Anita het een en ander over haarzelf te vertellen. Haar interesse was snel gewekt, want ik zei dingen die ik onmogelijk kon weten. Ook over haar man kreeg ik bepaalde zaken door, maar André twijfelde en bleef zich sceptisch opstellen. “Je zult met meer moeten komen om mijn twijfel weg te nemen,” zei hij, overigens niet onvriendelijk. “Oké,” antwoordde ik, “geef mij dan nog wat meer tijd.” In afwachting van nieuwe informatie van “boven”, ging ik verder met de reading over Anita. Na ongeveer anderhalf uur kreeg ik ineens iets door over de moeder van André. Ik vroeg hem daarom om mij een foto van zijn moeder te geven; die bleek negen jaar eerder te zijn overleden. “Ja, ja, dat ik een foto van haar had, kon je makkelijk weten want je ziet hier nogal wat foto’s staan.”

Zonnestraal

Hij haalde toch de foto van zijn moeder van een tafeltje, waarop ik hem vroeg met mij mee te lopen naar de gang. Daar vertelde ik hem dat hij op de dag van de begrafenis van zijn moeder in stilte om een teken van haar had gevraagd. “En je kreeg dat teken inderdaad, want er gebeurde iets waardoor de pastoor zelfs zijn preek onderbrak.” André trok wit weg. Ik vervolgde: “Buiten regende het dat het goot, maar toch kwam er ineens een zonnestraal naar binnen die via de kist van je moeder tot op de neus van je schoenen scheen.” Hij keek mij aan en begon te huilen. “Het spijt me,” zei hij snikkend, “sorry dat ik er niet in geloofde.” Ik reageerde door te zeggen dat mij dat helemaal niets uitmaakte.

Toen ik het huis niet lang daarna verliet, voelde ik mij voldaan omdat er weer iemand was geweest die onverwacht had mogen meereizen in het schemergebied tussen hemel en aarde. Voor mij kon deze dag niet meer stuk en ik liep al neuriënd naar de halte om de bus terug te nemen.

Liefs, Wies Bakker

Fotoverantwoording: © Can Stock Photo / w20er