In het jaar 1847 betrok de familie Fox een oud huisje in Hydesville, op het platteland van de Amerikaanse staat New York. Hydesville is tegenwoordig niet meer op de kaart te vinden, maar dat het heeft bestaan staat vast. Het oude huisje stond niet erg goed bekend. In het dorp ging het gerucht dat het er spookte. En warempel, drie maanden na hun verhuizing begonnen de drie dochters van het gezin Fox, Margaret, Kate en Leah ’s nachts vreemd geklop op hun kamer te horen. De meisjes waren doodsbang voor de spookachtige geluiden die leken op de aanwezigheid van een klopgeest. Zij weigerden nog langer op hun kamer te slapen. Daarom verhuisden ze naar de beschermende slaapkamer van hun ouders.
Contact
Het was 31 maart 1848 toen de jongste dochter, de destijds 11-jarige Kate, al haar moed verzamelde. Zij besloot om te proberen contact te leggen met de kennelijke veroorzaker van de geluiden, de klopgeest. Dit is officieel gedocumenteerd, vandaar dat deze datum 31 maart 1848 de officiële begindatum is van de bestudering van paranormale fenomenen.
Vlnr Margaret, Kate en Leah (Wikimedia Commons)
Klopgeest
De eerste “gesprekken” waren niet meer dan reacties op het handgeklap van Kate. Klapte zij vier maal, dan klonk er evenzoveel keren een klop. Naarmate de tijd vorderde, slaagde het hele gezin Fox erin om met de klopgeest te communiceren. Eén klop betekende “ja” en twee kloppen was “nee”. Met dit gegeven ontwikkelde de familie slimme vragen waarop alleen met “ja” en “nee” kon worden geantwoord. Zo kregen zij te horen dat hun ‘gesprekspartner’ de geest was van een vermoorde marskramer en dat hij onder het huis begraven lag.
Grap
Het verhaal verspreidde zich snel. De zussen genoten binnen de kortste keren van een grote bekendheid en traden met succes op als medium. Op een gegeven moment begonnen Margaret en haar zus Kate zich echter anders te gedragen. Om redenen die nooit helemaal duidelijk zijn geworden, gaven zij in 1888 toe dat er helemaal geen klopgeest bestond en dat alles één grote grap was geweest.
Armoede
Na deze bekentenis liepen de inkomsten van het tweetal sterk terug. Ook zus Leah, die als manager optrad, leed een gevoelig financieel verlies. Mogelijk was dat de reden dat Margaret haar verklaring over de grap een jaar later weer introk. Het kwaad was echter al geschied: niemand geloofde de zussen en hun klopgeest nog. Hun reputatie was inmiddels volledig naar de knoppen. Binnen vijf jaar kwamen de drie zussen in grote armoede te overlijden. De laatste, Margaret, in het jaar 1893.
Skelet
Elf jaar later, in het jaar 1904, gebeurde er iets merkwaardigs dat de drie zussen bij leven misschien van enig bedrog had kunnen zuiveren. In dat jaar ontstond er in Hydesville tijdens een periode van hevige regenval veel wateroverlast. Daardoor werd er in de kelder van het zogenaamde spookhuis de zanderige fundering van een muur weggespoeld. Gelukkig was het geen draagmuur en stortte het huisje niet in. Wat wel gebeurde, was dat door de verschuivende muur een menselijk skelet kwam bloot te liggen. Ernaast lagen typisch de spullen die bij de uitrusting van een marskramer hoorden. Was er dan toch sprake van een klopgeest geweest?
Vragen
Die spulletjes werden naar een museum gebracht, maar het belangrijkste was natuurlijk dat de vermoorde marskramer alsnog was gevonden. “Klopte” het verhaal dan toch en was het achteraf helemaal geen grap? Maar waarom hadden Margaret en Kate dan het tegendeel beweerd? Voelden zij zich onder druk gezet door tegenstanders van spookverhalen, zoals de Kerk? Waren zij er misschien achter gekomen dat hun ouders, of andere bekenden, iets met de moord op de marskramer te maken hadden? Want hoe wist de familie Fox eigenlijk dat het hier om een marskramer ging als er achteraf helemaal geen sprake was van een geest? Of was het toch een geest geweest die dat naar ze had gecommuniceerd?
Controverse
Allemaal vragen waarop een antwoord altijd zal uitblijven. Wij zullen nooit weten wat er precies in het huisje van de familie Fox is voorgevallen. Eén ding is echter zeker: de controverse tussen voor- en tegenstanders van het geloof in geesten is sindsdien altijd blijven bestaan…
Verantwoording foto bovenaan verhaal: Wikimedia Commons