Vroeger kreeg ik regelmatig aanvragen voor consulten die op behoorlijke afstand van mijn woonplaats Geldrop lagen. Inderdaad, ik kreeg dergelijke aanvragen destijds uit het hele land! Tegenwoordig doe ik daar niet meer aan, wat dat betreft werk ik sinds juni 2016 alleen nog maar vanuit mijn praktijk in Eindhoven.
Op een keer kreeg ik een aanvraag voor een consult op een adres dat bij mij in de buurt was. De vrouw die mij gevraagd had voor het consult deed de deur open nadat ik had aangebeld. Vanwege de privacy en bescherming van haar gegevens zal ik haar hierna “Mien” noemen. Nadat zij mij mijn gebruikelijke consultdrank had aangeboden (water), vertelde zij mij dat haar dochter en kleinkind nog onderweg waren. Op dat moment ging de bel; het bleek de schoondochter van Mien te zijn, die toevallig had gehoord dat ik zou komen en die het consult ook graag wilde bijwonen.
Volière
De reden dat ik voor het consult was gevraagd, was om contact te leggen met de overleden man van Mien. Dat was de enige informatie die ik had en meer wilde ik ook niet weten. De reden daarvoor was dat ik de mensen zelf wilde vertellen wat ze wilden horen. Daarmee trachtte ik te voorkomen dat er twijfel bij de mensen ontstond over mijn optreden. Kijk, als ze mij vooraf al dingen hadden verteld en ik vertelde ze dat later opnieuw alsof ik dat op bovennatuurlijke wijze had doorgekregen, dan was het niet langer puur en eerlijk.
Goed. Wij zaten dus met met zijn drieën te wachten op de dochter en het kleinkind van Mien. En het was al op dat moment dat ik informatie doorkreeg van haar overleden man. Daarom vroeg ik of ik naar buiten mocht gaan, de tuin in. Het achterste gedeelte van de tuin was leeg en ik kreeg vanuit het hiernamaals de aandrang om juist daarheen te lopen. Er was daar helemaal niets, maar toch deed ik alsof ik op een tuinstoel ging zitten. Ik hield mijn handen zó, alsof ik aan een tafel zat, die op dat moment natuurlijk onzichtbaar was. Het was eruit voordat ik er erg in had, want ik vroeg: “Zo vrouw, geef mij nu maar even mijn koffie.” Ik zag dat Mien van kleur verschoot en dat werd nog erger toen ik eraan toevoegde: “Waar blijft het water dat je me had beloofd voor de vogeltjes? En waar is de volière eigenlijk gebleven?”
Watervalletje
Het bleek weer eens een schot in de roos te zijn. Inderdaad had daar tijdens het leven van Miens man een volière gestaan. Daarnaast stonden de stoel en de tafel waaraan hij altijd ging zitten nadat hij zijn vogels had gevoerd en verzorgd. Hij vroeg zijn vrouw dan om hem een kop koffie te brengen. Nu dit bleek te kloppen, wilde ik van Mien weten wat hij met het water bedoelde.
Het bleek dat het ging om een watervalletje dat Mien aan hem op zijn sterfbed had beloofd te zullen plaatsen voor zijn geliefde vogels in en rond de tuin. Toevalligerwijs bleek zij net met de voorbereidingen daarvan bezig te zijn geweest. Zij had zich ten doel gesteld om de dagen daarop daarmee te beginnen. Op dat moment kwamen de dochter en kleindochter van Mien achterom. De dochter ging bij de schoondochter van Mien staan en keek haar vragend aan. Zij had gezien dat de ogen van Mien vol tranen stonden. Mien vertelde wat er was gebeurd, waarop de dochter tegen mij zei: “Sorry, ik kan het niet helpen, ik wilde het namelijk niet geloven maar je hebt wel degelijk contact gelegd met ons Pap. Hoe anders kun je omschrijven en weten waar zijn plaats in de tuin was en dat de vogels zijn lust en zijn leven waren?”
Waterbak
Ik antwoordde dat ik het geen probleem vond dat zij tevoren had getwijfeld aan mijn capaciteiten op het paranormale gebied. “Ik ben er alleen maar blij om,” zei ik vriendelijk tegen haar, “dat ik er nu zeker van kan zijn dat het gemaakte contact inderdaad op jullie slaat. Dat is een succes voor jullie, maar geloof me: ook voor mij!”
Op de terugweg naar het huis bleef ik plotseling in het midden van de tuin stilstaan. Ik vroeg in het algemeen: “Wat stond hier vroeger altijd? Hij wil dat het weer terugkomt.” Op dat moment wist niemand van de aanwezigen wat er werd bedoeld. Ik zei: “Het is iets zwaars en het heeft ook weer met vogels te maken.” Waarop het Mien blijkbaar begon te dagen. Zij liep naar de schuur en begon te zoeken tussen de spullen. Na enige tijd kwam zij naar buiten met een stenen waterbak op een standaard.
Wat was het geval? De waterbak had vroeger inderdaad op deze plaats gestaan toen haar man nog leefde. Hij had de bak echter zelf weggehaald met de bedoeling hem ooit nog eens terug te zetten. Dat was tien jaar eerder gebeurd, vandaar dat de aanwezigen het zich niet meteen konden herinneren. Mien zette het geheel neer op dezelfde plek waar het vroeger had gestaan.
Zie voor het vervolg deel 2 van dit blog
Liefs, Wies Bakker
Fotoverantwoording: © Can Stock Photo / mikelane45