Iets ten noorden van Londen ligt het pittoreske plaatsje Borley (Essex). Rond het jaar 1362 werd daar een Benedictijner klooster gebouwd. Het verhaal gaat dat vanuit dit klooster een monnik een relatie zou hebben onderhouden met een non uit een naburig klooster. Op zeker moment kwam dit uit, waarna de monnik werd geëxecuteerd en de non levend werd ingemetseld in de muren van het klooster.

Vele eeuwen later werd op de plaats van het oude klooster een landhuis gebouwd, dat in 1839 door brand werd verwoest. Op de fundamenten van het huis kwam in 1862 een nieuw gebouw te staan, Borley Rectory. Het werd de pastorie van dominee Henry Bull, nadat het nieuwe huis met een vleugel was uitgebreid om de veertien kinderen van de dominee te kunnen herbergen.

Geest van een non

Kort na de verhuizing van het domineesgezin vonden de eerste merkwaardige gebeurtenissen plaats. Het gezin hoorde allerlei onverklaarbare voetstappen in de pastorie. Verschillende keren dachten enkele dochters van de dominee dat ze dichtbij het huis in de schemering de geest van een non zagen. Ze probeerden tegen de verschijning te praten, maar die verdween toen de kinderen dichterbij kwamen. In de buurt werd gesproken over een spookkoets met twee mannen zonder hoofd.

Borley Rectory in 1892 (Wikimedia Commons)

Dienstbellen

In 1927 stierf de laatste telg van het gezin en kwam de pastorie leeg te staan. Datzelfde jaar kwamen er nieuwe bewoners, dominee Guy Smith en zijn vrouw. Kort daarna vond mevrouw Smith in een kast een schedel die na onderzoek van een jonge vrouw bleek te zijn. Ook begonnen de spokerijen weer, met voetstappen die er niet konden zijn en rinkelden er dienstbellen die niet meer waren aangesloten. Achter ramen van donkere kamers verschenen zo nu en dan lichten.

Harry Price

Nadat mevrouw Smith op een nacht een door paarden getrokken koets meende te hebben gezien, zocht het domineesechtpaar de publiciteit. In 1929 verscheen in de Daily Mirror een serie artikelen over de paranormale verschijnselen. Op 12 juni 1929 bezocht de later beroemd geworden psychologische onderzoeker Harry Price (1881-1943) naar aanleiding van de artikelen het huis.

Hij was nog maar net binnen of er traden al onverklaarbare zaken op. Er werd onder andere met stenen en een vaas gegooid, zonder aanwijsbare bron. Ook waren er duistere stemmen te horen die uit de brede lijst van een spiegel leken te komen. Later zou Price deze plek in een van zijn boeken het meest spookachtige huis van Engeland noemen.

Neef

Kort daarna hielden de dominee en zijn vrouw het voor gezien en vertrokken ze uit Borley. Anderhalf jaar later, op 16 oktober 1930, kwam er een nieuw gezin te wonen: Lionel Algernon Foyster (1878-1945). Hij was een volle neef van dominee Bull, die er eerder had gewoond. Foyster betrok de woning samen met zijn vrouw Marianne en hun geadopteerde dochter Adelaide.

Harry Price (Wikimedia Commons)

Gruwelijk

Er bestaat een verslag, geschreven door dominee Foyster, over de periode 1930 tot 1935. Dit stuurde hij naar Harry Price, die tot zijn dood betrokken zou blijven bij de paranormale verschijnselen in Borley. Het verslag beschreef allerlei onverklaarbare verschijnselen, zoals het gerinkel van de bellen, gegooi van flessen en stenen, teksten op muren, dichtvallende deuren van kamers waar geen sleutel van was. Foysters vrouw was eens op onverklaarbare wijze uit bed gevallen, terwijl dochter Adelaide een keer werd geconfronteerd met een ondefinieerbare gruwelijke verschijning.

Dekmantel

Na veel publiciteit hierover kon een tegenreactie natuurlijk niet uitblijven. Zoals gebruikelijk bij dit soort verhalen (lees bijvoorbeeld dit verhaal van mij) werd later alles ontkend en afgedaan als fantasie van de betrokkenen. Dat werd gevoed door Marianne Foyster, die naderhand zou hebben toegegeven dat ze een seksuele relatie onderhield met iemand uit het dorp, ene Frank Pearless. De spectaculaire verhalen over paranormale gebeurtenissen zou ze als dekmantel hebben gebruikt om de verboden relatie te verbloemen. De spookachtige geluiden zouden worden veroorzaakt door de wind en soms had zij zelf macabere grappen uitgehaald met haar echtgenoot.

Ruïne

Toch bleef er een zweem van geheimzinnigheid over het huis hangen. Op 27 februari 1939 brandde het gebouw grotendeels af. De toenmalige nieuwe eigenaar van de pastorie stootte per ongeluk een olielamp om waardoor de brand ontstond. Van het huis bleef slechts een ruïne over (zie de foto bovenaan dit verhaal).

Begrafenis

In augustus 1943 gebruikte Harry Price de ruïne om er een korte opgraving uit te voeren. De kelders van het huis gaven een geheim prijs. De onderzoeker ontdekte daar twee botten die van een jonge vrouw bleken te zijn geweest. De beenderen kregen een christelijke begrafenis op het kerkhof van Liston, een ander dorp. De parochie Borley weigerde de begrafenis namelijk omdat de lokale bevolking ervan uitging dat het om de botten van een varken ging. In 1944 ging het huis tegen de vlakte. Tegenwoordig is er niets meer van over.

Controverse

Ondertussen blijft de controverse bestaan. Niet voor niets zijn er in totaal vijftien non-fictie boeken en publicaties verschenen over de Borley-fenomenen. Daaronder bevinden zich twee boeken van Harry Price, waarin hij de meeste beweringen over paranormale activiteit in Borley ondersteunde. Tussen 1950 en 2011 zijn vier romans geschreven, mede gebaseerd op de paranormale zaken in Borley.

Mysterieus

De gebeurtenissen zijn vrij recent ook verfilmd. In 2017 werd een gedeeltelijk geanimeerde film over Borley Rectory uitgebracht: “The Most Haunted House in England”. In 2021 volgde de speelfilm “The Ghosts of Borley Rectory”.

Kennelijk spreken de verhalen tot de verbeelding en blijft de mysterieuze paranormale waarheid ergens zweven tussen hemel en aarde.

 

 

 

Fotoverantwoording hoofdfot0 (Wikimedia Commons)